आज ठरवलं ... खूप खूप लहान व्हायचं .....
चिमणीचे पंख घेउन आकाशात उडायचं .....
नंतर जाणवलं ... आता ते जमणार नाही...
तुला सोडून माझं मन आकाशात पण रमणार नाही....

इन्द्रधनुष्यातही गुलाबी रंग दिसायचा ...
फुलांची मुग्धता घेऊन तुझ्या सोबत हसायचा ...
पावसात न भिजताही एखादं चिंब स्वप्न पाहायचं ....
कधी त्या ढगासारखं नुसतच रडायचं.....

आता मात्र हे बघून मी परत कधीही रडणार नाही....
तुला सोडून माझं मन कुठेही रमणार नाही.....

आठवतयं ? आपण तासन-तास बोलायचो ...
गर्दीतही फक्त एक-मेकांशीच बोलायचो....
कधी न बोलता फक्त तुलाच ऐकायचंय.....
आणि नकळत , न सांगितलेल्या ,माझ्या मनातल्या गोष्टी तुला कसं काय उमजायचं ???

आता परत माझ्याशी अस कोणीही बोलणार नाही...
तुला सोडून माझं मन आता कुठेही रमणार नाही...